Televizionet
Radiot
Shtypi i shkruar
Sateliti
Downloads
Albforumi
Media POLL

Silva Gunbardhi: “Kam lindur bashkë me këngën” nga Kristi Pinderi

Bukuroshja që është e bindur se “misteri përbën njeriun” Si shumë talente të tjera, edhe unë përpiqem të mbijetoj në realitetin e hidhur shqiptar, ku mundësitë financiare janë shumë të kufizuara, përkundër dëshirave shumë të mëdha. Ka lindur në vitin 1980 në qytetin bregdetar të Vlorës, por prej disa muajsh jeton në Tiranë, duke synuar atë që kërkojnë të gjithë artistët e rinj: suksesin. Silva Gunbardhi, shumë tërheqëse, e thjeshtë dhe e talentuar, sapo ka nxjerrë albumin e saj të parë me 9 këngë popullore. Ka bashkëpunuar për këtë album me kompozitorin e njohur Adrian Hila. “Kam punuar shumë derisa arrita të hyj në studion e Adrian Hilës. Mos kujtoni se është një dhuratë”, thotë ajo gjatë një interviste për “Kult”. Ka qenë vetem 2 vjeçe kur ka kënduar për herë të parë, madje fjalët e para që ka belbëzuar kanë qenë me siguri pjesë e tekstit të ndonjë kënge! Shumë shpejt merr pjesë në festivalet për fëmijë që organizoheshin në qytetin e Vlorës, derisa në moshën 16-vjeçare interpreton në një aktivitet për të rritur, një spektakël i parodistëve të Vlorës. Ka prezantuar ndërkohë një edicion të spektaklit “Netët e verës”, në TV Klan. Shprehet se “kam lindur bashkë me këngën”. Pikërisht kjo bindje nuk e lejoi artisten e re që pas përfundimit të shkollës së mesme të zgjidhte jo një shkollë arti, por pedagogjinë. “Nxënësit kanë qenë për mua edhe spektatorë”, thotë ajo në përgjigje të pyetjes se cila është lidhja që mund të ketë mes mësuesisë dhe këngës. Silvës i pëlqen shoqëria, adhuron familjen dhe dëshiron të jetë e sinqertë me të gjithë, por pa zbuluar plotësisht misterin e saj. “Misteri përbën njeriun”, shprehet ajo. “Gjithsecili ka brenda vetes pak mister dhe nuk duhet të tregosh gjithçka nga vetja, sepse çfarë kuptimi do të kishte pastaj...?” Pavarësisht se në albumin e parë shfaqet si një këngëtare e muzikës popullore, asaj i pëlqen shumë edhe muzika e lehtë. Ka në plan një interpretim në këtë lloj muzike, por nuk tregon asnjë detaj. Preferon misterin… SILVA GUNBARDHI

- Ju keni filluar të këndoni ende pa mbushur 2 vjeç. Si të thuash, fjalët e para që ju keni belbëzuar kanë qenë, me siguri, pjesë e tekstit të ndonjë kënge…

S.G.: Unë, në fakt, kam mësuar të flas dhe të këndoj shumë herët. Madje dje po flisja për këtë gjë me mamin.

- Çfarë këngësh këndonit në atë moshë?

S.G.: Fillimisht këngë për fëmijë, por pak më vonë, edhe këngë për të rritur. Në raste martesash apo sebepesh të tjera, unë vazhdimisht këndoja. Përfytyroni se si mund të duket një fëmijë në moshën 2 ose 3-vjeçare kur këndon këngë të rriturish (qesh).

- Si reagonin gjatë këtyre interpretimeve prindërit dhe të tjerët që ju ndiqnin?

S.G.: Prindërit shqetësoheshin, sepse kur kthehesha në shtëpi isha gjithmonë me temperaturë, me grykët e acaruara etj., sepse, natyrisht, ishte një sforcim i madh për moshën time.

- Në moshën 6-vjeçare keni marrë pjesë për herë të parë në një festival fëmijësh…

S.G.: Po, është e vërtetë. Isha vetëm 6 vjeçe kur mora pjesë për herë të parë në një festival për fëmijët në qytetin e Vlorës. Këndova këngën “Dy motrat”, që flet për dy motra të vogla, të cilat dolën nga shtëpia për të blerë një libër dhe përfunduan pastaj duke blerë edhe shumë gjëra të tjera. U vonuan dhe, natyrisht, kur u kthyen në shtëpi, i gjetën prindërit shumë të shqetësuar.

- Si ka qenë Silva fëmijë?

S.G.: Me kaçurrela, bionde..., shumë e qeshur... Bëja të pamundurën për t’i afruar njerëzit, por sapo ata afroheshin, unë i kafshoja (qesh).

- Më pas ju morët pjesë në pothuajse të gjitha festivalet e fëmijëve në qytetin tuaj, apo jo?

S.G.: Po, deri në moshën 16-vjeçare, kur këndova për herë të parë në një aktivitet për të rritur. Ishte një spektakël i Parodistëve të Vlorës dhe unë këndova një këngë të Celine Dion...

- Mund ta këndoni atë këngë edhe për ne, tani?

S.G.: (Qesh). Më jepni një mikrofon dhe do e këndoj më kënaqësi...

- Celine Dion?

S.G.: Po, kam kënduar, në fakt, disa këngë të sajat, si “My heart will go on”, “All by myself” etj.

- Përse ju pëlqen Celine Dion?

S.G.: Ajo nuk më pëlqen vetëm mua, u pëlqen të gjithëve, sepse është një këngëtare e madhe botërore. Më pëlqen shumë mënyra se si ajo këndon, si i zgjedh këngët, si i përshtat me natyrën e saj, si dhe teknika që përdor.

- Pavarësisht se pas interpretimit të parë në një aktivitet për të rritur ju filluat një jetë aktive artistike, në përfundim të   shkollës së mesme nuk zgjodhët të studionit më tej për art, por për pedagogji…

S.G.: Nuk studiova në një shkollë arti, pasi doja të kisha më shumë njohuri të përgjithshme. Ka shumë rëndësi shkolla që zgjedh, megjithatë unë nuk u ndava asnjëherë nga kënga.

- Jeni përpjekur të kuptoni se çfarë do të thotë kënga për ju?

S.G.: Kënga lind. Ajo nuk vjen befas, në një moment të caktuar. Për mua kënga është një pjesë e pandarë e jetës sime. Kam kuptuar se pa të nuk mund të bëj dot. Unë, edhe kur nuk këndoj në skenë, këndoj në shtëpi. Unë kam lindur së bashku me këngën.

- Përveç këngës, me siguri duhet të keni patur edhe të tjera preferenca gjatë adoleshencës tuaj…

S.G.: Gjatë adoleshencës, përveç këngës, kam patur qejf prezantimin. Prezantoja shpesh aktivitete të ndryshme, sidomos ato që zhvilloheshin me rastin e 7 apo 8 Marsit. Shkruaja edhe poezi për mësuesit. I shkruaja ato nëpër kartolina dhe i lexonim pastaj gjatë mbrëmjeve për 7 Marsin. Veç kësaj, kam patur edhe një shoqëri shumë të mirë, shumë të zgjedhur, kishim shumë gjëra të përbashkëta me njëri-tjetrin.

- Si ka ndikuar qyteti juaj, Vlora, në formimin e personalitetit?

S.G.: Është shumë e rëndësishme për mua të qenurit një qytetare vlonjate! Vlora më ka rritur me traditat dhe zakonet e veta, më ka besuar disa nga tiparet e saja më të mira. E para: besnikërinë. Unë jam shumë besnike. Vlonjatët në përgjithësi janë shumë besnikë. Nëse të bëjnë mik, të kanë përjetë dhe nuk mundohen të ta hedhin pas shpine.

- A keni ndjerë mosbesnikëri apo “hedhje pas shpine” në Tiranë?

S.G.:  Unë kam pak kohë që jetoj në Tiranë. Përgjithësisht nuk bëj kollaj miq. Por më e rëndësishmja është që nuk i lejoj njerëzit të ma hedhin...

- Po flasim për një temë shumë të rëndësishme për një artiste të re, e cila lufton për suksesin...

S.G.: Si shumë talente të tjera, edhe unë përpiqem të mbijetoj në realitetin e hidhur shqiptar, ku mundësitë financiare janë shumë të kufizuara, përkundër dëshirave shumë të mëdha.

- A keni gjetur ndonjë lidhje mes këngës dhe mësuesisë, të cilën ju e zgjodhët si profesion?

S.G.: Pas gjimnazit do të largohesha nga Shqipëria për të studiuar në Itali, por, sinqerisht, e pata shumë të vështirë të ndahesha nga familja ime. Kështu që zgjodha një nga degët e Universitetit të Vlorës, Pedagogjinë. Më pëlqen shumë ky profesion, më pëlqen të mësoj fëmijët, t’u mësoj atyre jo vetëm programin e përcaktuar në lëndët e ndryshme, por, mbi të gjitha, t’i edukoj. Cila është lidhja mes këngës dhe mësuesisë? Fëmijët janë një lloj spektatori për mua! Me ta unë kam ndarë çdo sukses, sepse kam punuar si mësuese qysh kur isha në vit të parë të universitetit. Por, të flasësh përpara tyre është një përgjegjësi e madhe, madje do të thoja se është edhe një lloj shkolle.

- E keni lënë Vlorën, nga e cila trashëguat besnikërinë dhe traditat më të mira dhe prej disa muajsh jetoni në Tiranë. Çfarë synoni të arrini?

S.G.: Pse të tregohem hipokrite? Synoj atë që synon çdo artist i ri: SUKSESIN.

- Nuk mjaftoheni me suksesin që keni arritur ndërkohë?

S.G.: Suksesi nuk ka kurrë kufi. E rëndësishme është që, sado që të arrijë, artisti duhet të mendojë se ka akoma për të arritur...

- Sapo keni nxjerrë albumin tuaj. Si është Silva në këtë album?

S.G.: Pak nga të gjitha. Ky album, i titulluar “Plaku, plaka”, është shumë i rëndësishëm për mua, më duket se është si një familje e madhe! Pse them kështu? Sepse në këtë album trajtohen probleme që na prekin të gjithëve. Në këtë album trajtohen disa nga momentet e jetës së përditshme, që, pa dyshim, lënë gjurmë tek ne. Kënga e parë flet për njerëz që përpiqen të jetojnë, të kërkojnë vazhdimisht nga jeta dhe të punojnë. Pavarësisht nga mosha, njeriu   duhet ta jetojë jetën si një i ri. Kënga e dytë, me titull “Më ka porosit babai”, trajton marrëdhëniet mes atit dhe vajzës. Kënga thotë: “Mos u mpleks me djem të rinj, se djali që do të të marrë, vjen e të kërkon shtëpinë…” (qesh). E shikoni se sa e pasur që është Vlora me tradita? Kënga tjetër trajton marrëdhëniet mes vëllait dhe motrës. Vëllai i thotë motrës: “Kujdes, se këta çunat e rinj japin zemrën që nuk e kanë/ ki kujdes ti motra ime/ ai djalë është maskara/ të gënjen ty me tavan/ të gënjen ty me qilima/ të genjën, ty të gënjen/ i njoh mirë unë këta trima/ të thonë zemër, të thonë xhan/ të japin zemrën që nuk e kanë/ të japin fjalë të bukura shumë/ nga e hëna në të shtunë”.

- Na flisni pak për familjen tuaj

S.G.: Familja është një nga gjërat më të shtrenjta për mua. Babi ka një vit që është ndarë nga jeta dhe unë tani kam mbetur vetëm me mamin dhe me vëllain. Ajo ishte një humbje shumë e madhe për mua dhe i vetmi qetësim dhe prehje për mua ka qenë familja ime, mami dhe vëllai. Jam e lidhur shumë ngushtë me ta, janë dashuria ime më e madhe.

- Si e ka ndjekur familja juaj angazhimin tuaj artistik?

S.G.: Më kanë qëndruar shumë pranë, më kanë mbështetur në çdo moment.

- Albumin tuaj e keni realizuar me një nga kompozitorët më të njohur  në Shqipëri dhe më gjerë, me Adrian Hilën. Çdo të thotë të punosh me të?

S.G.: Është shumë bukur të punosh me të, mëson shumë gjëra. Adi, në radhë të parë kërkon nga këngëtari që të mos gabojë. Nuk e lë ai këngëtarin të gabojë, e mëson, i jep drejtim. Nuk mund të dalësh nga studioja e Adrian Hilës pa kaluar më parë në shumë filtra profesionalë. Përveç kësaj, Adi të mëson se këngëtari duhet të këndojë fillimisht me mendje dhe jo me zë. Kjo është shumë e rëndësishme.

- Keni një shikim ndaj të cilit nuk do të rezistonte dot asnjë djalë. Jeni e re, plot energji, keni talent. Sapo keni nxjerrë albumin tuaj dhe, për më tepër, keni bashkëpunuar me Adrian Hilën. E konsideroni veten me fat?

S.G.: Kam ditur të zgjedh!

- Sa ndikon fati në jetën e një artisteje të re?

S.G.: Unë besoj shumë tek Zoti, por nuk jam supersticioze. Jam besimtare ghe për çdo gjë falënderoj Zotin, por nuk janë dhurata, ju siguroj! Unë kam punuar shumë që të hyj në studion e Adrian Hilës.

- Rikthehemi pak në të kaluarën tuaj. Edhe pse ju jetonit në Vlorë, kjo nuk ju ka penguar të angazhoheni në aktivitete të rëndësishme në Tiranë. Madje keni prezantuar edhe një edicion të spektaklit “Netët e verës”, i organizuar në TV Klan. Si ishte ajo përvojë?

S.G.: Ka qenë një përvojë shumë e bukur. Dëgjoni: Gjërat më të bukura të jetës kanë në vetvete edhe shumë vështirësi. Edhe “Netët e verës”, ishin një përvojë shumë e bukur, por edhe shumë e vështirë. E vështirë sepse unë nuk kisha patur përvojën e mjaftueshme për të prezantuar një spektakël të atyre përmasave. Në fakt, u ndjeva disi e mënjanuar për faktin se unë isha këngëtare, ndërsa Tosi, Berti dhe Stela ishin prezantues. Por bashkëpunimi me ta më bëri të kaloj verën më të bukur të jetës sime.

- Përgjigjet tuaja tregojnë se jeni një vajzë shumë e zgjuar. Kurioziteti të shtyn t’ju pyesësh: Jeni diplomate, apo e sinqertë?

S.G.: Unë nuk përpiqem të jem e zgjuar, përpiqem të bëj veprime të zgjuara. Sa e sinqertë jam unë? Varet nga personi që kam përpara...

- Sa e sinqertë jeni në këto momente?

S.G.: Me ju? 100 për qind e sinqertë (qesh). Bëj shaka. Në qoftë se njeriu do t’i tregonte të gjitha, atëherë nuk do të mbetej misteri…

- Çfarë është misteri për ju?

S.G.: Misteri përbën njeriun! Të gjithë kanë misterin brenda vetes...

- Duket se juve ju ndihmojnë edhe sytë për të ruajtur misterin…

S.G.: Unë, faktikisht, nuk i kam parë sytë e mi kur flas. I shikoj vetëm kur bëj tualet, apo kur vishem. Sytë nuk të ndihmojnë të jesh e mistershme. Të jesh e mistershme, të ndihmon, në radhë të parë, kufizimi i atyre që thua…

- Do t’ju pëlqente t’ju bënin një kompliment për sytë e bukur apo për një interpretim të mirë në skenë?

S.G.: Të dyja, të dyja janë të rëndësishme. Pse ta mohoj, sa më shumë vlera të ketë njeriu, aq më mirë është.

- Sa i rëndësishëm është look-u për ju?

S.G.: Unë i kushtohem vetes sime në look aq sa mund të bëjë një vajzë normale, një tualet i thjeshtë, një veshje sportive zakonisht... Por, natyrisht që, kur bëhet fjalë për skenën, puna ndryshon. Çdo gjë ka rëndësinë e vet në art. Edhe mënyra si vishesh, si paraqitesh, ashtu si dhe këndon. Në skenë unë përpiqem të jem sa më afër skenës, ndërsa në jetë përpiqem të jem sa më afër njerëzve. E rëndësishme për njeriun është që të jetë sa më origjinal dhe vetvetja si në skenë, ashtu edhe në jetë.

- A jeni e dashuruar?

S.G.: (qesh) Edhe në qoftë se nuk jam, do të jem…

- Sa e rëndësishme është për ju shoqëria?

S.G.: Është shumë e rëndësishme. Kam patur fatin të kem një shoqëri shumë të mirë, ku të gjithë ndjeheshim të barabartë.