Televizionet
Radiot
Shtypi i shkruar
Sateliti
Downloads
Albforumi
Media POLL

Rivalët dhe dy kongreset pa të panjohura

Forca kryesore e opozitës së vendit kaloi kongresin e vet zgjedhor dhe pragzgjedhor. Performanca përgatitore si dhe ajo kumtuese ishte e plotë në funksion të përgatitjes dhe shfaqjes për marrje pushteti, sikundër edhe në kontekst të një të njohure pa shtirje: Mandati i ri i kryetarit të vjetër, ka pësuar vetëm një ndryshim, atë të të mosqenit më tre vjecar, por katër vjecar. Me brendinë dhe kontekstin e demokracisë së brendshme të kësaj partie do të doja të sillja disa arsyetime, por së pari le të sjell në këtë parashtrim edhe eventin e njëjtë të kundërshtarëve politikë të demokratëve, pra kongresin e radhës jozgjedhor të socialistëve në pushtet. Socialistët kanë pengesë moralin Për mendimin tim kongresi i socialistëve pritet prej vëzhguesve dhe interpretuesve politikë të shpalosë një kumt tjetër, një përmbajtje bindëse për të drejtën e tyre vijuese të mandatit qeverisës. Ky kongres sipas vetë lidershipit socialist duhet të japë mesazhin e rënduar nga përmbajtja se socialistët e kanë mbyllur kohën e marrjes me vetveten dhe pretendojnë të çelin një fazë të re, atë të paisjes me një moral të ri qeverisës. Për këtë kanë pengesë moralin e deritanishëm. Kongresi me vendimmarrjen dhe analizën e vet, duhet t’i ngrejë ata në moralin e mirë të bazës. Pra, në një lloj arsyetimi dhe nivel krahasimi, lidershipi i forcës qeverisëse, ka një referencë: moralin e pashprishur të anëtarësisë së vet, moral ky i vlerësuar nga kundërshtarët e hershëm dhe kundërshtarët e rinj të kësaj force. Madje kjo anëtarësi në moralin e saj të pabjerur, fatmirësisht ka aleatë politikë më shumë se lidershipi i Partisë. Në këtë plan, ky avantazh i bazës socialiste, duhet parë si një çelës që mundëson arritjen e hapjes së “portës” së një marrëveshjeje të mundshme me oponentë-kundërshtarë të dalë prej familjes së tyre. Kjo është e panjohura e deritanishme për rezultatin zgjedhor dhe formulën qeverisëse paszgjedhore të vendit. Në këtë rrafsh, kongresi socialist, nëse do të shqyrtojë këtë ekuacion politik, ka shanse të shkaktojë ngritje të moralit konkurues, shtim të forcës elektorale dhe politike të së majtës dhe më së shumti hedhjen e gjithë organizmit majtist elektoral në një mësymje me forcë besimi dhe moral të ngritur. Në të kundërt, trajtimi i kongresit, si tubim ku evidentohet përmes imazhit grotesk dhe komik, një forcë në dekompozim, një skuadrilje e madhe politike në lodhje dhe kalbëzim moral të pandalshëm, do të jetë shenja e fundit parathënëse e fitores së opozitës. Në kumtin kongresual të socialistëve lypset të lexohet prirja dhe liberaliteti partnerial me forca të spektrit të tyre. Kontrasti post ’97-të, duhet braktisur urgjentisht prej tyre dhe do të ishte me rezultat besueshmërie përdorimi I argumentit se investimi I tyre për standarte, produkti qeverisës dhe ndryshimi I materializuar janë sot një akt I ndodhur dhe I pafshehshëm së pari prej shoqërisë shqiptare dhe së dyti prej partnerëve institucionalë komunitarë e ndërkombëtarë.  Nëse do të shihet vizionalisht ky aspect, atëhere protagonizmi, si fenomen negativist në jetën dhe demokracinë e kësaj force, do të krijonte rastin e frytshëm të një niveli të ri të demokracisë që nuk shkon deri në vetshpërdorim. Përvoja dhe e kaluara politike e kësaj force, na ka dëshmuar se kur vihet në diskutim fati i qenies apo jo të saj në pushtet, zgjedhjet e lidershipit të saj kanë qenë të mbara. Le të presim këtë eveniment politik pragzgjedhor të socialistëve, ndërsa e vlen të interpretojmë disa aspekte dhe shfaqje jo aq ndryshuese në kongresin e demokratëve. Zëri i Butkës më i pazëshëm se kthimi Pashko-Ruli Uran Butka ishte i vetmi oponent i kryetarit Berisha që do të zgjidhej pamëdyshje në kongresin e Partisë Demokratike. Formulimi i kritikave të zotit Butka në adresë të zotit Berisha, ishte më i thjeshti dhe më i gjetgatshmi, për një artikulim publik, në një mjedis politik e partiak. Në vetminë e zërit të tij në kongres, zoti Butka padyshim që nuk ka qenë i vetëm. Pasi shumëkush e di, së paku përmes bisedave vetiake me krerë të demokratëve, se këto kritika për kryetarin ata i mendojnë e i shprehin jo zyrtarisht shpesh. Mirëpo kjo është shija që ekspozon realisht demokracinë e brendshme në një forcë politike. Pikërisht se nuk ndodhte shprehja dhe artikulimi i kritikave, se nuk demonstroheshin opcione dhe inkurajoheshin alternativa të tjera, se nuk mundësohej fitimi i së drejtës konkuruese, ndodhi që, gjatë qëndrimit në pushtet të kësaj force, prej gjirit të saj u shkëputën fraksione me emra partish. Natyrisht zëri i vetëm i shprehur i zotit Butka, nuk paralajmëron dot  ardhjen e një fraksioni të ri në këtë Parti, por nxjerr gjithësesi pak nga boja e vjetër në shtatin e saj institucional. Për këtë arsye zëri i Butkës, ka bërë përshtypje më shumë se sa të kishte zëra të tjerë. Njëherazi zëri monofill i zotit Butka, mund të ketë shkaktuar më shumë ndiesi tek demokratët e rikthyer si zotërinjtë Gramoz Pashko dhe Genc Ruli, apo Preç Zogaj e Arben Imami, pse jo edhe tek Mitro Çela. Ata në ikjen e tyre të dikurshme kishin formuluar pikërisht të njëjtat kritika, për gabime të shkuara të kryetarit historik. Madje sipas tekstit të zotit Butka, “plangprishësit e penduar” mund të kenë menduar se ishte gjendur diku “mocioni” i famshëm i tyre i 1992 ! Mirëpo apeli i zotit Ruli për t’u rikthyer tek forca e 1991, është shumë herë më i besueshëm  nga sa mund të ketë ngjallur optimizëm kritika e zotit Uran, pasi tek ky apel është pragmatizmi i patjetërsueshëm i ardhjes në pushtet. E nesërmja mund të jetë ndryshe. Në PD nuk ka problem me hapjen, as me përfaqësimin, në PD ka një imazh vendqëndro me pluralitetin si koncept institucional brenda partisë. Morali i zotit Berisha dhe përmbajtja e tij në raport me cenet e njohura të korrupsionit dhe të nepotizmit, fatkeqësisht nuk bashkëshoqërohet me lirinë e shprehjes dhe të partneritetit apo kolegjialitetit vendimmarrës. Eshtë logjike që autoritarizmi në opozitë i zotit Berisha, njeh progression të pashmangshëm gjatë qëndrimit të tij në pushtet. Kjo është provuar dhe madje rizgjedhjen e fundit kryetar, duam apo s’duam le ta shohim si premisë. Këtu demokratët duhet të kërkojnë të vërtetën defektoze të demokracisë së tyre të brendshme. Prej këtij thelbi, ata duhet të ngrenë zërin për mosrënie në gabimet e dikurshme që u shkaktoi rrëzim qeverisës. Rivalët kryesorë politikë të vendit, u paraprinë zgjedhjeve të fiksuara të 3 korrikut me kongreset e tyre pa të panjohura. Ky ishte formatimi i fundit i njerit prej forumeve më të rëndësishme partiake, nga të dy këta rivalë. Opozitarët e trajtuan këtë ngjarje kalendarike, si një event me performancë përmbajtësore, ndërsa pozitarët janë në përpjekjen për të krijuar contrast me vetveten e deritanishme. Se sa do të mundin ta realizojnë këtë, vetë ata e dinë. Gjithësesi edhe evenimenti i tyre forumor, nuk parathotë të panjohura e të papritura. Mirëpo, se nuk ka parathënie apo paramendime të tilla, skepticizmi ndaj vrullit të tyre electoral, qëndron ende në fuqi. Le të presim prej tyre një lojë si në një hall të pangjarë në të shkuarën e tyre elektorale. Pasurifshehësit lypin sërish votë Sa herë na ka rënë rasti këto ditë të ndjekim debatet dhe polemikat televizive mes kandidatëve të forcave kryesore politike. Në shumicën e rasteve kanë qenë kandidatë të rinj, të cilët janë zgjedhur nga forcat politike, si gjetje e tyre, për të sinjifikuar liberalizmin, novitetin dhe përfaqësimin e ri në jetën e ardhme parlamentare. Keqazi këto debate kanë ndjekur një kah. Në të gjitha këto përballje televizive, më është krijuar përshtypja se të rinjtë e zgjedhur janë ftuar nëpër foltore për të garuar në përballje me kundërshtarët e tyre politikë dhe asnjeri nuk i është drejtuar votuesit, atij që është vendosësi për fatin politik të këtyre kuadrove, përmes një çasti. Dhe kjo ndoshta ka lidhje me fitoren e kulturës së vjetër të komunikimit elektoral, mbi kandidatpërfaqësuesit e rinj. Harasani dhe Ahmetaj i PS-së ka parë si kundërshtar Bashën apo Aliajn e PD-së. Ndërkohë që shqueshmëria e tyre përmes platformave dhe opsioneve që mbrojnë ka qenë  ende e pamundur. Ndryshimi përmbajtësor i tyre është më pak i dallueshëm, për shkak të shumëshquarjes së ndryshimit në besnikërinë partiake. Prej këtij vëzhgimi nuk mund të le jashtë vëmendjes një fenomen tjetër. Para tre ditësh Inspektoriati i Lartë i Verifikimit të Pasurisë shpalli një listë deputetësh dhe zyrtarësh të lartë që nuk kanë dorëzuar formularët e deklarimit të pasurisë. Në përgjithësi emrat inkorekt më shkaktuan buzëqeshje. Në dijeninë time ata nuk përfshihen në përgjithësi ndër pushtetarët apo shtetarët e pasur të vendit, nëtyrisht me ndonjë përjashtim. Pra, inkorektesa e tyre është më pak e dëmshme se një tjetër akt ilegalizmi që mbartin shumë emra pushtetarësh dhe shtetarësh të tjerë. Me një fjalë ata do të doja të quheshin:Pasurifshehës! Ata janë shumë dhe më të paskeduarit në listat e institucioneve tona, aq më pak nga vetë Inspektoriati i lartë i Verifikimit të Pasurisë. Madje nuk është tepërrim të thuhet se ky institucion duhet quajtur, Inspektoriati i Verifikimit të Pasurisë së Vetdeklaruar. Deri tani nuk ka asnjë rast të investigimit për gjetjen e pasurive të padeklaruara apo të feshura të pushtetarëve apo shtetarëve të lartë të këtij vendi. Dhe prej këndej, gjithë stafi i këtij organi duhet të verifikojë se sa janë kredencialet dhe prestigji i institucionit që po ngrenë rishtazi në këtë shtet. Kjo rishfaqje elektorale e Pasurifshehësve, është një guxim radhe, një tendencë në vijim, për t’i dëshmuar edhe një herë tjetër opinionit publik se sipas mentalitetit të tyre, votuesi është një kafshë politike e paisur me bindshmëri. Ata që llogarisim përpikmërisht interesat e tyre bankare ilegale, në të vërtetë jo gjithmonë kanë sukses në llogarinë elektorale. KOha ka punuar për shëndoshjen e “padeklaruar zyrtarisht” të financave të tyre, por po kaq ka punuar për  një të ardhme ndëshkuese ndaj tyre. Kjo skotë pasunarësh që e mendon integrimin shqiptar si një proces që ka vetëm angazhimin e Ermelinda Meksit, nuk e con në mendje se ai është një ritëm për një kohë tjetër, me të tjera filtra e të tjera parametra. Sepse ti i pasur që pasurinë e ke në monedhë ndërkombëtare, si për shembull dollar, mos harro që për departamentin e Shtetit, për Thesarin  e SHBA, për shërbimet inteligjente të këtij vendi, ajo shumë e madhe është monedhë kombëtare. Identifikimi i këtyre shumave është detyrë kombëtare për amerikanët kudo ku gjindet e ku fshihet. Ndaj krahas listës elektorale ku gjindesh aktualisht, je i çekuar edhe në një listë tjetër. Por edhe nëse i ke në EURO, e cila ndoshta duket si monedhë jokombëtare, ajo është një institucion transnacional i një qeverisjeje globale, siç është BE, e cila s’ka se si të mos jetë e interesuar se ku gjendet monedha e saj. I mëshojmë këtij arsyetimi për të risjellë edhe një herë në vëmendjen e votuesit shqiptar se koha e sotme nuk mund të jetë më shërbestare për shpërdorues të vjetër. Në ndihmë të këtij votuesi kanë qenë edhe disa deklarata të fundit të disa krerëve dhe misionarëve të lartë europianë, përmes të cilave prerë është apeluar: Largimi nga konkurimi elektoral i atyre personave me interesa ekonomike dhe të skeduar për përfitime përmes veprimtarisht kriminale.” Apele të tilla, kanë vlerën e një orientimi dhe korsiojnë kriteret e selektimit të konkurentëve elektoralë pamvarësisht se në ç’pozicion gjendet forca politike së cilës i përkasin. Pasurifshehësit që kanë veshur maskën e lypjes së votës, nuk duhen besuar. Ata mund të lypin, duke dhënë lëmosha , porn ë të vërtetë janë personat e një llogarie të gabuar. Përmes kësaj loje aktoreske, këta lypës të kamur, synojnë vetëm një kostum imunitar. Tranzicioni i shoqërisë sonë natyrisht që mban përgjegjësinë e mundësimit të veshjes së tyre me imunitet. Por aktualisht është kohë tjetër. Pasurifshehësve duhet t’u bëhet e qartë se çatia e Parlamentit shqiptar nuk mund të strehojë paratë e pista edhe pse ata kërkojnë të veshin kostum imunitar. Sepse mund të ndodhë që në hyrjen e Parlamentit të shkruhet me të mëdha: Deputet, nuk ke imunitet përsa i përket deklarimit të pasurisë tënde në Prokurori.