Televizionet
Radiot
Shtypi i shkruar
Sateliti
Downloads
Albforumi
Media POLL

Ndryshimi dhe referenca ndaj së keqes

Kalimi në ditë më të nxehta me orë të ndryshuar, janë introdukta e  parë e natyrës  në këtë verë elektorale të Shqipërisë. Ankthi i konkurencës, por më së shumti i përballimit ose jo, të normalitetit elektoral, vjen duke u shtuar. Në fjalorin e mediave opozitare fatkeqësisht  ka një referencë përqasëse me disa zhvillime politike deri të dhunshme në ish republikat sovjetike, si Gjeorgjia, Ukraina, Kirgistani. Kjo përqasje e menjëhershme me të keqen, dhe përdorim i saj si mundësi përsëritëse për Shqipërinë tonë zgjedhore, as më pak e as më shumë, është një shantazh mbi mazhorancën qytetare të këtij vendi. Pse duhet sjellë në vëmendje e keqja që s’duhet? Pse përpjekja shumëpalëshe për “Një Shqipëri ndryshe”, bashkëshoqërohet me referencën ndaj së keqes? I kujt është ky optimizëm për të imituar këto kthime mbrapa? Kujt do t’i duhej një vend edhe më tej me cikle të tjera anarkie? Nën shijen e kësaj reference të keqe, duke pasur bindjen tek mundësia paraprake e liderëve kryesorë të vendit, (antagonistë vetëm për arsye pushteti dhe fatmirëkeqësisht jo për arsye ideologjike), do të doja t’ju korrespondoja sugjerimin:”Të ndryshojnë mënyrën e të parit të gjërave”. Këtë sugjerim të shkrimatrit amerikan Thomas Berger, primatët e politikës sonë partiake do të ishte mirë ta sillnin në qendër të vëmendjes. Stazhi politik, pjekuria dhe kulturimi politik i tyre pikërisht për këto arsye, janë për socialistin Nano dhe demokratin Berisha, kriteret e mosgabimit të mëtejshëm. Ata e kanë konsumuar cdo kohëvonesë të lejueshme për këtë vend, sikundër kanë fituar të drejtën e pashmangshme të ndryshimit ose hapjes së rrugës. Mundësi të tretë, për kosto tjetër për llogari të së drejtës apo padrejtësisë së tyre politike postzgjedhore, nuk ka. Për këtë logjikë ata kanë aktualisht mundësinë që mbështetësve të tyre dhe formacioneve që kryesojnë t’u imponojnë sistemin e ndryshuar të të parit të gjërave. Loja për aparencë dhe fasada, është më diletantja që mund të sjellë fryt dhe produkt electoral në këtë vend. Ne e kuptojmë se si kundërshtarë, shpesh deri në armiqësi, ata kanë nevojë për njeri-tjetrin, më shumë se kurrë në këto zgjedhje radhe. Si qytetarë të këtij vendi ne e kemi kuptuar se sinqeriteti i tyre është kurtizanik, ndërsa partitë që i mbështesin ata, janë robinat që ndihen gjithësesi pranë lirisë së ëndërruar. Protagonizmi politik i dy zotërinjve, i implementuar në këtë vend me tranzicion të egër, i ka shndërruar në personazhe që përforcojnë qoshe poliarkike lokale. Për këtë arsye kultura ransimanike e tyre, duhet të vihet sot në shërbim dhe të përdoret si një shtysë për rivlerësim. Në këtë prizëm kryeministri-kryetar i socialistëve, zoti Nano do ta tradhëtojë performancën e vet, nëse do të vijojë të mbështesë argumentet  për efektshmëri  të qeverisjes së tij  mbi krahasimin me ’97 –ën e zezë. Në këtë prolog fushate, njeriut kryesor të politikës shqiptare për këtë etapë, i mungon   thellësia programore dhe konkretësia e vizionit për një stacion të ri qeverisës në kalendarin e ardhëm. Në marrëdhënien e tij me elektoratin shqiptar nuk qëndron kriza tek rezultati dhe ndryshimi, por tek kriza e moralit dhe besimi. Ky thelb, nëse nuk preket dhe nuk merret në shqyrtesë gjatë këtij ballafaqimi elektoral, do të   shndërrohet pashmangshmërisht në një boomerang dhe mund të sjellë, pse jo, edhe aktin ndëshkues. Përkundër kryesocialistit Nano,  kryeopozitari Berisha gjithashtu po mbivlerëson fasadën. Qejfbërjet prej mbështetësve apo anëtarësia e tij, për një pjesë logjikftohtë të shoqërisë, janë ende më pak të vlefshme se kritikat nga “qëndrestarë” të së djathtës po ende të paangazhuar me të. Ndarja e konjukturës nga brendia e patjetërsueshme e progresit, apo e premtimit nga mundësia e pashmangshme reale, janë imediatisht celës suksesi për këtë konkurim të zotit Berisha dhe krejt opozitës në tërësi. Tek kjo e vërtetë është nyja e triumfit për mandat qeverisjeje. Ndërkohë që ndërsa ka realizuar plotësisht një performancë sjelljeje me shoqërinë civile dhe ka krijuar avantazh lobingues në opinionbërjen e vendit, ende nuk ka ezauruar ndryshim të besueshëm në demokracinë e brendshme të Partisë që kryeson. Dy primatët politikë, aktualë të vendit, zotërinjtë Nano dhe Berisha, me shansin dominues të pushtetndërrimit midis tyre, për shkak edhe të pluralizmit të polarizuar sartorian të këtij vendi, duhen presuar ndër të tjera edhe përmes  faktorëve të tjerë politikë. Elita kryesuese e sistemit partiak tejet të  fraksionalizuar në këtë vend, nëse do të udhëhiqej nga vizioni i ri për aplikimin e disa koalicioneve brenda llojit, pamvarësisht nga dy të mëdhenjtë, mund të kishte shans të madh për shtimin e peshës specifike të së Tretës apo të të tretëve. Shtimi në peshë e kësaj “së Trete”, do të sillte një novitet në poliarkinë tonë, ndërsa do të rriste balancën dhe do të evitonte kostot e reagimeve anarkike të palëve kryesore. Me drojën se morali i tyre në aktin njoftues të rezultatit zgjedhor, triumfon instiktivisht dhe konfliktualisht, duhet kërkuar që forca e tyre, pamvarësisht se kush do të jetë fituesi, të jetë sa më larg vetvendosjes. Ky apel logjik fiton vokacion më tepër kur në dialogun dhe artikulimet politike dhe mediatike të “të nxehtëve” vjen referenca  apo kërkohet reminishenca me të keqen e tanishme në ish-sovjetistan. Përvoja jonë në këtë tranzicion të gjatë, na ka lodhur me dëshminë përsëritëse se elita politike e ka dashur pushtetin vazhdimisht më shumë se vendin dhe, ka luftuar për mandat qeverisës edhe kur ka udhëtuar drejt një Shqipërie të djegur.