Televizionet
Radiot
Shtypi i shkruar
Sateliti
Downloads
Albforumi
Media POLL

Famullia e ndërgjegjes

I gjendur ne dilemat e mospërputhshmërisë mes asaj që duhet dhe asaj që të imponohet, ripërsëritshëm në frizerin e kujtesës më  mbetet episodi I njohur I Marko Bocarit. Para se të mbërrinte në betejën paravrasëse Marko Bocari hyri në një prej famullive të Sulit. U fal dhe kur doli në pragun e famullisë iu drejtua famullitarit:” Merri keto për shpirtin e Marko Bocarit! /Si thatë zotëri, vdiq Marko Bocari? /iu drejtua I habitur famullitari, Jo iu përgjigj Marko, Tani po shkon të vdesë…!”

Në kontekstin e idealizmit professional, një udhëtim I tillë drejt vdekjes profesionale mendërisht I ngjet cdo gazetari në Shqipëri. E vërteta në këtë vend nuk lidhet, por lidhen ata që duhet t’I shërbejnë dhe ta thonë atë. E ështirë sot të mësohet se cili grup I klasës politike është më pak I mëkatshëm në qeverisjen apo mbrothësinë e prapambetjes sonë. Të gjithë mjeshtra të përfitimit dhe po kaq mjeshtra të qëndrimit në vend. Në këtë pikë ne jemi dëshmimtarë të rekordit të qëndrimit në vend në shumë aspekte morale, sikundër po aq rekordmenë jemi në kontrastin tonë, Brenda vetes dhe në raport me Oksidentin. “ Filistinët” e këtij vendi u shtuan sa na ngjan se aktualisht sic do të shprehej Gjergj Peci, kanë fuqinë e një fatkeqësie natyrore. Madje e ka humbur vlerën e vet edhe shprehja ankuese e Fatos Lubonjës në periudhën post’98: “C’na bënë ne këta!” ( Ishte fjala gjithmonë për qeverisësit e ardhur në këtë pushtet nga prova e madhe e të qenit në opozitë për më shumë se një mandate). Ankesa me humor e Pecit se :” Kam frikë nga këta si nga një fatkeqësi natyrore...”, është më shumë se një deduksion i hidhur. Në thelb të shqetësimit tonë është frika nga deformimi, nga humbja e së mirës në mënyrë dramatike. Kjo ikje prej vetes , pra prej së mirës së patur dhe asaj që vjen natyrshëm, shoqërisë sonë dhe gjithë profesionistëve të fjalës dhe informimit , I ngjau për shkak të humbjes së sistemit të referencës. E zhbënë sistemin e referencave tona morale. Njeriu I valencës mendore dhe morale u shndërrua në kutërbues I ndenjies, dekompozimit dhe makutërisë. Në këtë mbretëri mbërriti për ne kurora e “kulturës së ndenjur” . Në këtë orë të mbrapshtë, komunitetit të publicistëve, profesionistëve shqiptarë jo vetëm të fjalës, i duhet një ndërgjegje si ajo që verifikoi “famullia e Marko Bocarit”.